Mijn kinderen zijn mijn grootste leraars

Ik ben er van overtuigd dat er van ieder mensenleven een inspirerend en spannend verhaal te schrijven is. Je bent namelijk de hoofdrolspeler van je eigen film, van je eigen boek. Het pad dat ik tot nu toe bewandeld heb, is in dat opzicht niet anders. Het was een reis boordevol leuke en minder leuke ervaringen. Ik zie het vooral als een zoektocht naar liefde. Maar hoe meer ik zocht naar de persoon die me deze onvoorwaardelijke liefde kon geven, hoe vaker ik mezelf tegenkwam.

Toen ik zwanger werd van mijn eerste kindje zweefde ik op een roze wolk. Ik verheugde me enorm op het moederschap. Eindelijk zou ik die onvoorwaardelijke liefde echt kunnen voelen. Mijn dochtertje Olivia werd geboren op een zonnige dag in augustus via een keizersnede. Met een engelenkusje op haar voorhoofd kwam ze ter wereld. Ik voelde me zo gelukkig. Toch bleek het moederschap niet van een leien dakje te lopen. De borstvoeding verliep niet goed, ik had veel pijn en ook de band met mijn dochtertje was anders dan ik me had voorgesteld. Het was voor mij een overweldigende periode.

Olivia was zoals ze zeggen een ‘driftige peuter’. Ze had een ijzersterke wil en als er iets niet ging zoals ze wilde dan kreeg ze hele lange woedeaanvallen. Mijn man en ik waren het vaak oneens over de aanpak en haar moeilijke gedrag zorgde niet alleen voor ruzies binnen ons gezin maar ook met mijn eigen ouders en grootouders. Ik kon vervolgens voor niemand meer goed doen, ook niet voor mijn eigen dochtertje. Alleen maar ‘houden van haar’ bleek niet genoeg. Ik voelde me in die periode heel vaak machteloos.

Een kleine twee jaar later mochten we ons zoontje Viktor verwelkomen. Met hem had ik wel onmiddellijk die intense band. Ook de borstvoeding verliep vlekkeloos. Die verandering bracht bij Olivia echter een wervelwind van woedeaanvallen en slapeloze nachten met zich mee. Na een paar intense jaren begon ik me steeds meer uitgeput te voelen. Mijn dagen vulden zich met werk, zorgen voor mijn man en de kinderen en het huishouden. Ik werd een overbezorgde moeder die alleen nog maar werk zag. Ik zeurde vaak over hoe moeilijk het allemaal was en irriteerde me mateloos aan alles en iedereen.

‘Kan jij nog wel plezier maken?’ vroeg mijn man me op een dag. Die vraag schudde me wakker. Ik had inderdaad geen plezier meer in de dingen die ik deed. Ik begon me steeds meer vragen te stellen. Hoe ben ik hier geraakt? Waarom vraag ik geen hulp? Waarom wil ik altijd alles alleen doen? Waarom voel ik me zo machteloos? In mijn zoektocht naar antwoorden kwam ik terecht bij de ‘Present Child methode’. Deze methode leert ons dat onze kinderen spiegels zijn voor onze onbewuste wereld. Wat wilde Olivia mij vertellen met haar gedrag? Wat moest ik van haar leren? Het zoeken naar de antwoorden op deze vragen hebben me enorm veel inzichten gegeven. Ik probeerde liever te zijn voor mezelf en ging weer op zoek naar dingen die ik leuk vond om te doen, zonder me daar schuldig over te voelen. Geleidelijk aan verbeterde de situatie met mijn dochter. Haar driftbuien namen af en ik zag ook in haar karakter veel verzachting. We zijn in de jaren daarna dichter naar elkaar toe gegroeid en ik voel me nu echt verbonden met mijn twee prachtige kinderen. Wat ze mij geleerd hebben is van onschatbare waarde.

Ik schreef dit boek uit dankbaarheid voor de inzichten die ik kreeg van mijn eigen kinderen. Ik heb heel mijn leven tegen de stroom in gezwommen, hard gewerkt en mijn best gedaan om iedereen gelukkig te maken maar ik vergat daarbij mezelf. Ik moest mijn eigen bron opnieuw zoeken en weer vullen met licht en liefde. En die bron kan je alleen maar vinden als je naar binnen keert en de stilte opzoekt.

Ik schreef dit boek als een geschenk voor alle kinderen in de hoop dat zij hun eigen bron nooit uit het oog verliezen en dat ze die blijven vullen met verlangens, plezier en geluk. We zijn krachtige wezens die deel uitmaken van een grenzeloos universum dat ons altijd helpt en beschermt en we moeten ons blijven herinneren aan hoe bijzonder en waardevol we allemaal zijn.